De hindernisbaan die inburgering heet

24 juli 2016

Nederland is een land met een heleboel regels. Regels voor normale omstandigheden. 'Maar wij komen niet uit normale omstandigheden', aldus een van de aanwezige statushouders tijdens een werkconferentie 'Meedoen' in het stedelijk gebied van Eindhoven, waarvan ik een verslag heb gemaakt.

Een paar dingen vielen me op.

• De meeste aanwezige statushouders wilden dolgraag aan de slag. Ze stellen geen eisen. Het enige wat ze vragen, is begrip, vertrouwen en de kans zich te bewijzen.
• Met name Syrische statushouders zijn vaak hoogopgeleid. Hun diploma’s worden hier echter niet erkend. Daardoor moeten ze opnieuw naar school, op een lagere niveau dan ze gewend waren.
• Asielzoekers willen vooruit. Ze willen de taal leren. Ze willen vrijwilligerswerk doen, om zo ervaring op te doen en een sociaal netwerk op te bouwen.
• De jarenlange onzekerheid en het eindeloze wachten maakt mensen murw. Ook als ze nog in een AZC zitten, willen mensen aan de slag. De taal leren. Mensen leren kennen. Iets zinvols kunnen doen.
• Inburgeren is tweerichtingsverkeer. Het vergt niet alleen iets van de nieuwkomer, maar ook van ons: de huidige bewoners van Nederland.
• Er is sprake van wederzijds wantrouwen. Autochtonen vragen zich af: moest mijn nieuwe buurman echt vluchten of is hij een gelukszoeker of misschien zelfs een extremist? En statushouders denken: hebben mijn buren begrip voor mij of zien ze me het liefst zo snel mogelijk vertrekken?

Je ziet het: zaken om somber van te worden, maar zeker ook punten die ons hoop geven op een goed vervolg.

Binnenkort vind je hier mijn verslag van deze conferentie, die – dat staat inmiddels vast – een vervolg krijgt.